پروژه جدیدی که سرمایه گذار روس پرفسور هاوکینگ استارت آن را تایید کرده است سفینه های فضایی در ابعاد نانو هستند که قرار است به یک فضا پیمای مادر به اسم Alpha Centauri متصل شوند. این پروژه بعد از یکسال از پروژه قبلی این سرمایه گذار با هاوکینگ در مورد تلاش برای یافتن حیات اتفاق افتاده است. در این پروژه عظیم که بودجه آن معادل بالاترین پروژه های علمی جهان است و شاید هنوز تخمین درستی از این عدد به دست نیامده باشد. این پروژه در جهت کشف نزدیک ترین منظومه به منظومه شمسی به اسم Alpha Centauri شروع به کار کرده است. پروژه کلید خورده توسط این دو نفر Breakthrough Starshot نام دارد و هدف از آن همانطور که گفته شد ارائه تکنولوژی های مورد نیاز برای ایجاد فضاپیماهای کوچک و سبکی است که قادرند ظرف مدت ۲۰ سال به این منظومه سفر کنند.
فضاپیماهای نور-بادبان از نور یا بادهای خورشیدی به عنوان پیشرانه خود استفاده می کنند اما نسخه پیشنهادی توسط میلنر آرایه ای عظیم از لیزرها را در خود دارد و از آن برای حرکت به سمت منظومه یاد شده بهره می گیرد. «بادبان»های این سفینه ها طولی برابر با چند متر دارند و ضخامتشان نیز از چندصد اتم تجاوز نمی کند و روی هم رفته جرم اندکی دارند. این سفینه ها حتی می توانند فضاپیماهای کوچک تر را هم یدک بکشند که میلنر از آنها تحت عنوان «چیپ های ستاره ای» یاد کرده.
Alpha Centauri بیشتر از ۴ سال نوری (یا ۲۵ تریلیارد مایل) از زمین فاصله دارد؛ برای درک بهتری این مسافت کافیست تصور کنید که فضاپیمای Voyager 1 برای مدت چهل سال با سرعت ۴۰ هزار مایل در ساعت به سمت این منظومه حرکت نماید که البته در این صورت تنها ۰٫۰۰۵ درصد از مسافت میان زمین و Alpha Centauri را طی خواهد کرد. با در نظر داشتن همین مساله، لازم است فضاپیماهایی که در آینده توسط این پروژه تولید می شوند سرعتی معادل ۱۳۴ میلیون مایل در ساعت داشته باشند تا ظرف مدت ۲۰ سال به این منظومه برسند.
