وسیله نقلیه هوایی بدون سرنشین (UAV)؛ که با عنوان سامانه هوایی بدون سرنشین (UAS) نیز شناخته می شود، هواپیمایی است که توسط یک خلبان از راه دور یا یک هدایت گر، بدون هیچ سرنشینی در داخل هواپیما به پرواز درمی‌آید. وسایل نقلیه بدون سرنشین که جزء اصلی میدان های نبرد امروزی و فناوری های نوظهور در جهان می باشند، می تواند یک ابزار ارزشمند در حوزه ی خدمات مکانی باشد.
محققین و صاحبان تجارت در حال یافتن کاربردهای بیشتر و بیشتر برای UAV های غیرنظامی می باشند، چون UAV ها قادر هستند برای مدت‌زمان‌های طولانی درحالی‌که داده و تصویر اخذ می کنند در هوا بمانند و برای بهره‌برداری و نگهداری نسبت به هواپیماهای سرنشین دار به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای ارزانتر هستند. UAV که پهپاد نیز نامیده می شود بخشی از صنعت هوایی را شکل می دهد که در سال های آتی رشد فزایندهای به خود خواهد دید.
کاربردهای تجاری بالقوه سامانه های بدون سرنشین بسیار گسترده هستند، شامل سنجش‌ازدور اتمسفر، مقابله با بحران، نظارت کشاورزی محصولات، خاک و دام، سم‌پاشی محصولات، نظارت بر آتش سوزی جنگلها، مطالعات حیات‌وحش، نظارت بر خط نیرو و خط لوله، حمل‌ونقل بار، عملیات تجسس و نجات، و عکس‌برداری هوایی در زمینه هایی مانند املاک و مستغلات، عمران، صنعت فیلم و سرگرمی، و بررسی حوادث. در یک گزارش فنی بیان شد شرکتهای برق به UAV ها برای نظارت و حفاظت خطوط نیروی خود و اسکن خطوط با دوربینهای مادون‌قرمز علاقـه مندند.
UAV در مقایسه با سامانه های مرسوم، نقشه برداری بسیار سریع و کم‌هزینه‌ای را فراهم می آورد.
UAV ها در ارائه ی خدمات از اجاره ی یک بالـگـرد مقرون به صرفه و امن تر هستند و می توانند با استفاده از ناوبری به کمک GPS، خطوط نیرو را بین زمین های متراکم یا غیرقابل دسترسی دنبال و اسکن کنند. این گزارش همچنین بیان کرد، شبکه های کوچک اخبار تلویزیونی، که برخلاف ایستگاه های شهری بزرگ قادر به پرداخت هزینه ی بالگرد نیستند، UAV ها را برای جمع آوری تصاویر یا ویدئوهای هوایی از صحنه ی یک گزارش مدنظر قرار می دهند. هنوز مشخص نیست آیا UAV ها جایگزین هواپیمای تصویربرداری سرنشین دار خواهند شد یا در کنار آنها کار خواهند کرد، اما UAV ها میتوانند توانایی های جمعآوری اطلاعات متخصصین علوم مکانی را به طور قابل‌ملاحظه‌ای تحت تأثیر قرار بدهند.
