یک سیستم اطلاعات مکانی مجموعه ای از ابزارهای کامپیوتری است برای جمع آوری، ویرایش، ذخیره سازی، یکپارچه سازی، آنالیز و نمایش داده های مکانی مختصات دار.
GIS برای تأمین داده های مکانی مختصات دار استفاده می شود.
مجموعه های مرتب مختصات برای ثبت کردن عوارض خطی به کار می روند.
بین جمع آوری داده های اولیه، مثل داده هایی که از اندازه گیریهای زمینی یا ماهواره ها تولید می شوند و جمع آوری داده های ثانویه، که در آن نقشه های چاپی رقومی می شوند، تفاوتی وجود دارد. برای جمع آوری داده های ثانویه، اساساً دو روش وجود دارد، یعنی رقومی سازی برداری و اسکن رستری. رقومی سازی برداری یک نقطه را به‌صورت یک زوج (x,y) ضبط (ثبت) میکند، حال‌آنکه، یک خط (مثل یک جاده، رودخانه یا مرز منطقه) در حافظه کامپیوتر به‌صورت رشتهای مرتب از مختصات ضبط و نمایش داده می شود. این نوع مختصات با قرار دادن نقشه های چاپی روی میز یا صفحه ی رقومیساز (دیجیتایزر) و ترسیم عوارض با استفاده از یک نشانگر به دست می آیند. (اینکه) چه تعداد نقاط برای نمایش یک خط پیچیده استفاده میشود، موضوع مهمی است که باید درباره ی آن قضاوت و تصمیم گیری کرد. بدیهی است، هرچه تعداد نقاط کمتر باشد نمایش خطوط ساده تر است، اما هرچه نقاط بیشتری رقومی شوند حافظه ی بیشتری برای ذخیره سازی نیاز است. هنگام رقومی کردن مساحت ها (بخش هایی که مساحتی را پوشش می دهند)، مثل پلیگون های زمین یا محدوده ی تقسیمات کشوری، تنها یک‌بار رقومی کردن یک مرز مشترک و سپس ثبت کردن عناوین مناطق چپ و راست به همراه آن، لازم است. نرمافزاری که در رابطه با رقومی کردن استفاده میشود، ازاین‌گونه اطلاعات توپولوژیکی استفاده میکند تا نقشه را بازسازی کند. به دلیل قدرت تفکیک میز دیجیتایز، خطوطی که قرار است در نقاط اتصال به هم برسند، بهندرت، به‌طور دقیق به هم وصل خواهند شد. از طرف دیگر، در داخل نرم افزار امکاناتی است برای جهش و چسبیدن نقاط یا گره هایی که در حقیقت باید به هم برسند. اغلبِ ویژگیها نیز معمولاً (در نرم افزار) گنجانده می شوند، مثل مواردی برای تشخیص و حذف پلیگون های درهم رفته یا کاذب، یعنی؛ ناحیه هایی که در آن دو خطی که باید برهم منطبق باشند، بسیار جزئی جابه‌جاشده‌اند.
اسکن رستری یک روش جمع آوری داده های ثانویه است واطلاعات توپولوژیکی عناوین مناطق چپ و راست پلیگون ها می باشند.
تعداد نقاطی که برای رقومی کردن یک خط نیاز است، توسط عامل تصمیم گیری می شود.
یک نشانگر برای دنبال کردن یک عارضه ی خاص به کار می رود.
خطوط رقومی شدهای که باید در یک نقطه ی خاص به هم برسند به علت قدرت تفکیک میز دیجیتایز بهندرت به هم وصل می شوند.
Snap یک امکان نرم افزاری در GIS است تا اتصالات جداشده را به هم متصل کند.
silver polygons (پلیگونهای درهم‌رفته یا کاذب)، پلیگون هایی هستند که به واسطه ی خطوطی که اندکی جابه‌جاشده‌اند، ایجادشده است.
منبع: برگرفته از کتاب مرجع کامل کنکور زبان تخصصی نقشه برداری، حمید غیور، محمد میرزاعلی، انتشارات نوآور، (۱۳۹۲).
برای تهیه کتاب مرجع کامل کنکور زبان تخصصی نقشه برداری، حمید غیور، محمد میرزاعلی، انتشارات نوآور، با تخفیف ویژه و ارسال به سراسر کشور با پست اینجا کلیک کنید.
